BLIK op alice through the looking glass: een spektakel waarbij Alice-fans genieten terwijl ze teleurgesteld worden

tekst: Hannah Ackermans

In 2010 bracht Tim Burton de film alice in wonderland uit, een vrije adaptatie van Lewis Carrolls Alice’s Adventures in Wonderland waarin Alice als de tiener terugkeert naar Underland. De nieuwe film alice through the looking glass (James Bobin) is het vervolg op deze film. De film is echter geen  verfilming van Carrolls Through The Looking Glass, waarmee de film weinig te maken heeft. Jammer, want ik had de ‘silliness’ van dit boek, die Carrolls eerste boek misschien wel overstijgt, graag op het grote doek gezien. In het nieuwe verhaal is Alice een jongvolwassen kapitein waarin de realiteit vooral bestaat uit de beperkte rol die vrouwen geacht worden te hebben in de Victoriaanse tijd. Alice’s terugkeer naar Underland heeft alle ingrediënten om een prachtige film te zijn voor de fans van de verhalen van Alice, maar het flinterdunne plot maakt deze belofte helaas niet waar.

De film opent sprookjesachtig met een scène op zee waarbij Alice (Mia Wasikowska) de heldhaftige redder in zwaar weer is, maar aan land blijkt Alice haar schip kwijt te raken aan Hamish, die haar slechts een klerkenpositie aanbiedt. Een realiteit die ontvlucht dient te worden en dat doet Alice door door een spiegel naar Underland te verdwijnen. Daar ontmoet Alice alle oude bekenden uit de eerste film, een genot voor de kijkers van de eerste film. In een film vol prachtige beelden en briljant acteerwerk van onder andere Johnny Depp, Helena Bonhem Carter en Sacha Baron Cohen, wordt de enthousiaste kijker blij met elke verwijzing naar de boeken en de eerste film. Helaas maakt de film de belofte die spreekt uit alle afzonderlijke beelden niet waar. Terug in Underland blijkt The Mad Hatter (Johnny Depp) blijkt doodziek te zijn uit schuldgevoel voor de dood van zijn familie en de White Queen (Anne Hathaway) stelt voor dat Alice terug in de tijd reist om Hatters familie te redden. Eenmaal aangekomen bij het gloednieuwe karakter Time (Sacha Baron Cohen) blijkt ook de Red Queen (Helena Bonham Carter) terug in de tijd te willen reizen om met terugwerkende kracht gelijk te krijgen in een kinderachtige vete met haar zus. Alice reist terug in de tijd met de ‘chronosphere’ die ze van Time steelt en leert hierdoor een clichématige les over  tijdreizen.

Het verhaal wordt niet ‘curioser and curioser’ als er een dun plot wordt uitgespeeld dat voornamelijk bedoeld lijkt te zijn om alle losse onderdelen aan elkaar te plakken. Deze onderdelen slagen af en toe, bijvoorbeeld als Alice terug in de tijd reist en de bekende karakters als kinderen tegenkomt, met leuke detail van de Cheshire Cat (stem Stephen Fry) en Bayerd (stem Timothy Spall) die kitten en pup zijn. De film wakkert nostalgie aan met de vertrouwde karakters in combinatie met de terugkerende soundtrack uit de eerste film, maar het overkoepelde plot is gewoonweg niet interessant en ‘silly’ genoeg om te slagen als een bewerking van het verhaal van Alice. Dit wordt deels bemoeilijkt doordat de karakters uit Through the Looking Glass al in alice in wonderland worden geïntroduceerd, zoals Tweedledee en Tweedledum, maar dit verklaart niet waarom de filmmakers ervoor gekozen hebben dan maar een heel nieuw verhaal te verzinnen dat zowel in inhoud en stijl niet op de verhalen van Alice lijken.  Ook mist het kenmerkende element uit Through the Looking Glass, namelijk dat Alice in een omgekeerde wereld terecht komt achter de spiegel waarin tekst in spiegelschrift is geschreven en je een cracker eet tegen de dorst. Jammer, want juist deze silliness maakt het verhaal tot wat het is, veel meer dan een geknutseld plot.

alice through the looking glass is een Victoriaanse sci-fi film die doet denken aan films als the time machine (2002), met ongeveer dezelfde boodschap. Ondanks het mechanische tijdreizen dat past bij de Victoriaanse tijd speelt de CGI-esthetiek de hoofdrol die ook de eerste film kenmerkte. Ook typische Alice uitspraken als “off with their heads” en “who stole the tarts” krijgen opnieuw een mooie rol die bijdraagt aan de cultstatus van Alice’s Adventures in Wonderland. Al met al is er aan fantasierijke figuren en prachtige settings geen gebrek, en de kijker zal deze elementen zeker weten te waarderen. Toch mist de film een fantasierijk verhaal dat de film als geheel sterk maakt. Nu hebben we te maken met een film die wel aardig is ondanks het verhaal.

alice through the looking glass is vanaf 26 mei te zien in de bioscoop. Distributie: The Walt Disney Company.